Η Ευαγγελία Ράντου είναι μία από τις καλύτερες χορεύτριες της γενιάς της. Σπούδασε στην Αθήνα στην Κρατική Σχολή Ορχηστρικής Τέχνης ενώ έχει συνεργαστεί με πάρα πολλές ομάδες χορού σε Ελλάδα και εξωτερικό. Το 2004 ήταν μέλος της χορογραφικής ομάδας στις τελετές Έναρξης και Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων, Αθήνα 2004 υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Η συνάντηση της Ευαγγελίας με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου ήταν καταλυτική αφού λίγα χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 2008 ο Παπαϊωάννου ανεβάζει στο θέατρο Παλλάς μια καταπληκτική παράσταση την “Μήδεια 2” όπου η ίδια συμμετέχει ως χορεύτρια και βοηθός χορογράφου καθηλώνοντας πραγματικά το κοινό με την ερμηνεία της και την απαράμιλλη εκφραστικότητα της.
Η πορεία της σπουδαίας αυτής χορεύτριας, η οποία μοιάζει πραγματικά με αερικό έτοιμο να σε παρασύρει, συνεχίζεται με μεγάλη επιτυχία πρωταγωνιστώντας στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, “Κινέττα”, καθώς και στις ταινίες, “Attenberg”, “The Capsule” & την μικρού μήκους “24 frames per second” της Αθηνάς-Ραχήλ Τσαγκάρη. Οι συνεργασίες της σε Ελλάδα και εξωτερικό πολλές, όπως για παράδειγμα στη Γερμανία που συνεργάζεται με την χορογράφο Alexandra Waierstall ως χορεύτρια και βοηθός χορογράφου, στο Tanzhaus στο Dusseldorf.
Πολύ σημαντική στιγμή της καριέρας της είναι και η εμφάνιση της στο Watermill Center στη Νέα Υόρκη, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Robert Wilson, όπου ερμήνευσε έξοχα το σόλο με τις καρέκλες από τη «Μήδεια 2». Το δεκάλεπτο σόλο παρουσιάστηκε στους κήπους του Watermill Center μέσα σε μια μικρή τεχνητή λίμνη που δημιουργήθηκε ειδικά για την περίσταση. Ανάμεσα στους καλεσμένους ήταν μεγάλα ονόματα της Αμερικανικής βιομηχανίας θεάματος καθώς και άνθρωποι με παγκόσμια επιρροή ενδεικτικά αναφέρω Marina Abramović, Lucinda Childs, Lady Gaga, Wynona Rider.
Η Ευαγγελία είναι μια χορεύτρια με όνειρα και πάθος για την ζωή και κάπως έτσι δημιουργεί μαζί με την αδελφή της Μαίρη, η οποία είναι επίσης χορεύτρια, έναν μοναδικό χώρο έκφρασης το Garage Performing Arts Center στην Κέρκυρα. Στον χώρο αυτό λαμβάνουν χώρα καλλιτεχνικά δρώμενα τα οποία αγγίζουν την ψυχή μας και μας ταξιδεύουν στον μαγικό κόσμο του χορού. Η σπουδαία αυτή χορεύτρια και χορογράφος μας αντιπροσωπεύει επάξια τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό και εμείς απλά δεν μπορούμε να νιώθουμε τίποτα λιγότερο από μεγάλη υπερηφάνεια.
Θα ήθελα να ξεκινήσουμε αυτή τη συνέντευξη γυρνώντας λίγο στα παλιά… Γιατί αποφασίζει μια μέρα η Ευαγγελία να γίνει χορεύτρια; Τι είναι αυτό που την ωθεί να ασχοληθεί με αυτό τον δύσκολο και αρκετά ανταγωνιστικό χώρο;
Αυτή είναι μια ερώτηση που τείνω να κάνω στον εαυτό μου συχνά τα τελευταία χρόνια. Ενίοτε μπορεί να νιώσω ότι διάφοροι παράγοντες με σπρώχνουν μακριά από το ‘κέντρο’ μου, όσον αφορά την σχέση μου με τον χορό. Μου θυμίζει ότι αυτή η επιλογή μου, ήρθε με ένα τρόπο φυσικό χωρίς κάποια πάλη, χωρίς ουσιαστικά να αναρωτηθώ ποτέ αν πρέπει να επιλέξω μεταξύ του χορού ή κάτι άλλο. Ας πούμε ότι ήταν ένας μονόδρομος που με οδήγησε το ένστικτο και η καρδιά μου και όσο τον διαβαίνω νιώθω πλήρης μέσα σε αυτόν. Με βοηθά να υπάρχω, να επικοινωνώ, να εκφράζομαι και να συνδέομαι καλύτερα με το περιβάλλον μου, νομίζω ότι αυτό είναι ένα κίνητρο αρκετά δυνατό για να ξεπεραστούν οι όποιες δυσκολίες… Έτσι κι αλλιώς κανένας δρόμος δεν είναι εύκολος όταν πορεύεσαι με την καρδιά σου… Το ξέρεις αυτό και συνεχίζεις.
Όταν ήσουν παιδί ποια ήταν η χορεύτρια ή ο χορευτής που είχες πρότυπο και γιατί;
Να αντικαταστήσουμε τη λέξη πρότυπο με την λέξη έμπνευση; Πρότυπο αποτελούν οι γονείς μου, αυτοί έμαθαν και σε μένα και στην αδελφή μου να είμαστε γενναίες και τολμηρές στη ζωή, χωρίς αυτό δεν θα είχαμε επιτύχει όσα ονειρευτήκαμε, από την άλλη έμπνευση την περίοδο που ήμουν παιδί αποτελούσαν οι βραδιές μπαλέτου που παρακολουθούσα στην Ερτ1 και κάποιες βιντεοκασέτες, τις οποίες έβλεπα ξανά και ξανά και ξανά. Μπαρίσνικοφ και Μαργκότ Φοντέιν σε μεγάλες δόσεις… Αυτά είχα, Δον Κιχώτης… Από τα αγαπημένα μου, Η λίμνη των κύκνων, Ζιζέλ, αυτά θυμάμαι πολύ, να τα παρακολουθώ καθισμένη οκλαδόν μπροστά στην τηλεόραση κάνοντας ανά διαστήματα ανέλπιδες προσπάθειες να ακολουθήσω κι εγώ τα βήματα, μετά επίσης ανακάλυψα στο βίντεο κλαμπ της γειτονιάς το Chorus Line, Dirty Dancing και άλλες ταινίες χορού της εποχής είχα πάθει τρέλα, ό,τι βιντεοκασέτα υπήρχε με χορό έλιωσε στο βίντεο μας.
Στα πρώτα βήματα της καριέρας σου είχες φανταστεί ότι θα έφτανες σ’ αυτό το επίπεδο καλλιτεχνικά;
Όχι… Βασικά δεν ήξερα τι με περίμενε και τι να περιμένω και πολλά πράγματα σε σχέση με τα θέλω μου ξεκαθάριζαν στην πορεία. Βγαίνοντας από την Κρατική Σχολή Χορού ήξερα ότι η επιθυμία μου να χορέψω ήταν μεγαλύτερη από το να διδάξω και αυτό με οδήγησε. Προσπαθούσα να δω όσο το δυνατόν περισσότερες παραστάσεις στην Αθήνα τότε και να κάνω αρκετά σεμινάρια διαφόρων τεχνικών, αυτό με βοήθησε να καταλάβω ποιες φόρμες με γοήτευαν περισσότερο και μου έδειχναν τον κόσμο μέσα στο οποίο μπορούσα να υπάρξω καλλιτεχνικά. Τον πρώτο μου καιρό στην Αθήνα ανάμεσα σε άλλες παρακολούθησα μια παράσταση του Παπαϊωάννου και λίγο μετά μια των Sine Qua Non, εντελώς διαφορετική αισθητική και προσέγγιση η μια από την άλλη όμως φεύγοντας από το θέατρο και στις 2 περιπτώσεις κάτι είχε μετακινηθεί… μάλλον ασυνείδητα ακόμα τότε δημιουργήθηκε μια πορεία την οποία ακολούθησα.
Ήσουν μέλος της χορογραφικής ομάδας στις τελετές Έναρξης και Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων, Αθήνα 2004. Ποια συναισθήματα κυριαρχούσαν μέσα σου συμμετέχοντας σε κάτι τόσο σπουδαίο;
Τι να πω;;; Ίσως το μέγεθος αυτής της εμπειρίας, όλοι όσοι συμμετείχαμε σε αυτό το project, να μην το έχουμε αντιληφθεί ακόμα.. Δουλεύαμε 1,5 χρόνο, ίσως και λίγο παραπάνω γι’ αυτή τη βραδιά. Δεν ήταν καθόλου εύκολη διαδικασία, το βάρος, η αγωνία και η προσδοκία ήταν πολύ μεγάλη για όλους μας, οι στιγμές πολύ πλούσιες σε συναισθήματα όλων των ειδών, ένα τρελό roller coaster επί 1,5 χρόνο όμως η μαγεία της σύνδεσης όλου αυτού του κόσμου προς μια κοινή κατεύθυνση με στόχο την ομορφιά και την χάρη ήταν κάτι μαγικό. Ακόμα μέχρι σήμερα, αν τύχει να ακούσω την αντίστροφη μέτρηση για την έναρξη εκείνης της βραδιάς σε κάποιο βίντεο αντανακλαστικά παίρνω την ίδια βαθιά ανάσα, όπως τότε.
Σε μία παλαιότερη συνέντευξη σου είχες πει ότι η «Μήδεια» του Δημήτρη Παπαϊωάννου ήταν σταθμός στη ζωή σου και μετά από αυτή τη συνεργασία άλλαξε η αντίληψή σου γύρω από τα πράγματα και την τέχνη… Όταν λες ότι άλλαξε η αντίληψη σου… Τι ακριβώς εννοείς; Πόσο διαφορετική ήταν η Ευαγγελία μετά την «Μήδεια»;
Ξεδιπλώθηκε μπροστά μου ένας ολόκληρος καινούργιος κόσμος να ανακαλύψω. Με οδήγησε στην ομορφιά της ύπαρξης ενός σώματος πάνω στην σκηνή όπου μέσα από την απλότητα, την ησυχία και την καθαρή ενέργεια μπορεί να πει τα πάντα. Μετά από αυτή τη δουλειά η καλλιτεχνική μου υπόσταση δεν ήταν μόνο τεχνική μπορούσε να ήταν και ανθρώπινη κι αυτό έκανε τα πράγματα πολύ πιο ενδιαφέροντα για εμένα. Με δίδαξε πολλά, ο εικαστικός τρόπος προσέγγισης, η αντίληψη του για το σώμα πάνω στη σκηνή, η φόρμα που υπηρετεί, ο τρόπος που σε μαθαίνει να ακούς την μουσική, ήταν τεράστια έμπνευση για εμένα. Κάπως σαν η ματιά μου να απέκτησε ευρυγώνιο φακό μετά την Μήδεια.
Έχεις συνεργαστεί με “τεράστια” ονόματα όπως τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, τον Γιώργο Λάνθιμο την Αθηνά-Ραχήλ Τσαγγάρη. θα μπορούσες να δώσεις μία λέξη για κάθε μια από τις παραπάνω συνεργασίες σου και στη συνέχεια να μου αιτιολογήσεις την επιλογή της εκάστοτε λέξης;
Δημήτρης Παπαϊωάννου – Πρόκληση
Πρόκληση σε όλα τα επίπεδα,σώμα, συναίσθημα, τεχνική & ψυχολογία.
Γιώργος Λάνθιμος – Αποκάλυψη
Αποκάλυψη γιατί μου αποκάλυψε την μαγεία του κινηματογράφου και γιατί ήταν αυτός που πρώτος μου είπε, σε μια ηλικία κιόλας που δεν το καταλάβαινα ακόμα, «μην είσαι τόσο χορεύτρια»… και τον κοίταζα σαν ούφο, με βοήθησε να αποκαλύψω άλλη μια πτυχή του εαυτού μου.
Αθήνα Τσαγκάρη – Περιπέτεια
Περιπέτεια, γιατί όλα τα γυρίσματα με την Αθηνά έμοιαζαν πάντα σαν μια περιπέτεια που πολλές φορές κανείς δεν ήξερε που θα καταλήξει αλλά πάντα όλοι θέλαμε να την περάσουμε.
Θα ήθελα να προσθέσω σ’ αυτή την ερώτηση ότι τις πιο σημαντικές έννοιες μου τις έχει διδάξει η συνεργασία μου με την Alexandra Waierstall και αυτές είναι η Ποίηση & το Ήθος.
Θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο και για το Garage Performing Arts Center… Πότε δημιουργήθηκε αυτή η ιδέα; Θα ήθελες να μας περιγράψεις ποιες δράσεις λαμβάνουν χώρο σε αυτό τον πολιτιστικό χώρο;
Η ιδέα του Garage ήρθε σε ένα κυριακάτικο τραπέζι με τους γονείς… Ήταν το διάστημα όπου μαζί με την αδελφή μου Μαίρη είχαμε επιστρέψει την βάση μας στο νησί, συνεχίζαμε να ταξιδεύουμε αλλά μας απασχολούσε πώς θα περνούσαμε τον χρόνο μας δημιουργικά τα διαστήματα που θα είμαστε εδώ, κι έτσι γεννήθηκε το Garage. Θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα χώρο που θα αποτελούσε στέγη για τον Σύγχρονο Χορό, στον οποίο θα μπορούσαμε να φιλοξενήσουμε μικρές παραγωγές Σύγχρονου Χορού, να υποστηρίξουμε νέους καλλιτέχνες παραχωρώντας τον χώρο για έρευνα & δημιουργία, να δημιουργήσουμε ένα κοινό που θα το ενδιέφερε να συνδεθεί παραπάνω με τον Σύγχρονο Χορό και την δημιουργική διαδικασία. Το Garage είναι ένας αυτο-χρηματοδοτούμενος καλλιτεχνικός οργανισμός που στόχος του είναι να “επικοινωνήσει” την αγάπη μας για τον Σύγχρονο χορό με την τοπική κοινωνία. Οργανώνουμε παραστάσεις, ανοιχτές παρουσιάσεις καλλιτεχνών & καλλιτεχνικών ομάδων, εργαστήρια, ανοιχτές συζητήσεις που αφορούν την δημιουργική διαδικασία παραγωγής ενός έργου και καλλιτεχνικές φιλοξενίες.
Από που αντλείς έμπνευση για να δημιουργήσεις μια χορογραφία;
Είμαι βρέφος ακόμα στο κομμάτι της χορογραφίας. Το πρώτο μου full evening έργο το παρουσίασα μόλις πέρσι τον Απρίλη με την υποστήριξη του οργανισμού ΝΕΟΝ. Ναι μεν, σε διαφορά πρότζεκτ στο παρελθόν έχω υπάρξει βοηθός χορογράφου αλλά ποτέ δεν είχα την πλήρη και ολική ευθύνη ενός έργου, αυτό είναι άλλη ιστορία… Για εμένα λοιπόν αυτός είναι ένας καινούργιος δρόμος όπου προσπαθώ να βρω τα πατήματά μου… Με βάση την περσινή μου εμπειρία αλλά και την διαδικασία που περνώ τώρα, όπου βρίσκομαι σε μια περίοδο προετοιμασίας για το επόμενο έργο, μπορώ να σου πω ότι ξεκινώ από πράγματα που νιώθω ότι με εμπνέουν, με αφορούν, επιθυμώ να “επικοινωνήσω”, είτε είναι ένα ποίημα, ένας ήχος, μια ατμόσφαιρα, μια εικόνα. Προσπαθώ κατά την διάρκεια της δημιουργίας μιας χορογραφίας να μένω ανοιχτή έτσι ώστε όταν αρχίζει και αποκτά μια φόρμα να μπορώ να αντιληφθώ και τι έχει ανάγκη το ίδιο το έργο για να προχωρήσει παρακάτω. Στήνω το puzzle καθ’ οδόν, προσπαθώ να μην εγκλωβίζομαι σε ιδέες και να μην εμπλέκομαι συναισθηματικά με υλικά, εάν έρθει η στιγμή που “δεν χωράει” κάτι πια μέσα στην φόρμα που γεννιέται να μπορώ να το αφήσω… αλλά έχω πολύ δρόμο μπροστά μου και ίσως ανακαλύψω στην πορεία ότι μπορεί να μην μπορώ να το υπηρετήσω το κομμάτι της χορογραφίας, δεν ξέρω… θα δείξει, είμαι μια δυνατή ερμηνεύτρια αυτό όμως δεν σημαίνει απαραίτητα ότι μπορώ και να δημιουργήσω ένα έργο που να “επικοινωνήσει” με το κοινό.
Ποιες δυσκολίες πιστεύεις αναμένεται να αντιμετωπίσει ένας επαγγελματίας χορευτής στην Ελλάδα; Μήπως η κατεύθυνση προς το εξωτερικό είναι αναπόφευκτη σε αυτή τη δουλειά;
Αυτό για να το αναλύσουμε και να το συζητήσουμε χρειαζόμαστε άλλη μια συνέντευξη, ειδικά την παρούσα περίοδο… Σύμφωνα με τις τελευταίες εξελίξεις εγώ προσωπικά δεν σκέφτομαι τις όποιες δυσκολίες, τις οποίες καλώς ή κακώς όλοι μας τις ξέρουμε και από την καλή και από την ανάποδη και τις αντιμετωπίζουμε χρόνια τώρα, εγώ αγωνιώ πια για το πότε θα μπορέσουμε να μπούμε σε ένα στούντιο πάλι και να ιδρώσουμε να χορέψουμε μαζί να αγγιχτούν τα σώματα και να δημιουργήσουμε… Φυσικά και όλη αυτή η ιστορία θα επηρεάσει τα πράγματα και είμαι πολύ περίεργη πώς τα σώματα μας θα ανταποκριθούν, θα απορροφήσουν και θα εκφράσουν αυτήν την αλλαγή αλλά προς το παρόν νιώθω κάπως ευνουχισμένη και απλά παρατηρώ και περιμένω… Πάντως για να σου απαντήσω εν τάχει στην ερώτηση σου θα σου πω το εξής, παντού υπάρχουν δυσκολίες να αντιμετωπίσεις σε σχέση με τον Σύγχρονο χορό, η διαφορά όμως είναι ότι σε πολλές χώρες του εξωτερικού υπάρχουν καλλιτεχνικές δομές, οργάνωση και καλύτερη υποστήριξη, οι καλλιτέχνες αντιμετωπίζονται ως επαγγελματίες και αυτό φυσικά δημιουργεί καλύτερες συνθήκες.
Ο χορός είναι ένας τρόπος επικοινωνίας μέσω του σώματος. Με τον χορό μπορούν να εκφραστούν διάφορα συναισθήματα. Τι σημαίνει λοιπόν για σένα η λέξη χορός; Ποια συναισθήματα σου γεννά ο χορός; Ποια είναι τα οφέλη που σου έδωσε ο χορός στη ζωή σου;
Θα πω μόνο αυτό… ο χορός και η ενασχόληση μου με τις τέχνες γενικότερα νιώθω ότι με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο. Είμαι από αυτούς που ακράδαντα πιστεύουν ότι οι Τέχνες και η ενασχόληση με αυτές χτίζουν καλύτερες κοινωνίες και η μεγάλη μου απορία είναι γιατί δεν επενδύουμε περισσότερο εκεί.
