Κατά τη διάρκεια της ζωή μας θα συναντήσουμε εκατοντάδες ανθρώπους. Μερικούς από αυτούς θα τους προσπεράσουμε και ούτε καν θα τους θυμόμαστε, ενώ κάποιους άλλους θα τους βάλουμε μέσα στην καρδιά μας και τα λόγια τους θα μας συνοδεύουν για πάντα. Μικρές αυθόρμητες προτάσεις πλημμυρισμένες από σοφία, αληθινά μάτια γεμάτα καλοσύνη και πολλή μουσική ήταν τα στοιχεία εκείνα που συνέθεσαν την συνάντηση μου με τον βραβευμένο σολίστα πιάνου Δημήτρη Καραμανώλη. Ο Δημήτρης είναι ένας νέος μουσικός που υπηρετεί την τέχνη του με τόλμη και φαντασία θεωρώντας τον εαυτό του έναν ταπεινό λαμπαδηδρόμο που έχει χρέος να μεταφέρει στον σύγχρονο κόσμο, την φλόγα της κλασσικής μουσικής.
Στην αρχή της συνέντευξης μας ο Δημήτρης, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, παραδέχτηκε ότι δεν θυμάται ακριβώς ποτέ αποφάσισε να γίνει σολίστας πιάνου. Βρισκόταν ακόμη στην εφηβεία όταν αισθάνθηκε μια βαθειά έλξη για τον κόσμο της μουσικής και σχετικά γρήγορα συνειδητοποίησε ότι αν θέλει να γίνει ευτυχισμένος η μουσική θα πρέπει να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας του.
“Η ζωή μας είναι μουσική” αυτή την φράση του Δημήτρη, μπορώ να πω ότι την ξεχώρισα αμέσως. Για τον Δημήτρη κάθε έκφανσή της ζωής εμπεριέχει μια μουσικότητα. Μία ανάσα, το θρόισμα των φύλλων, τα κύματα της θάλασσας ακόμη και ένας απλός βηματισμός είναι μία μουσική σύνθεση, αφού υπάρχει ρυθμός, επαναληπτικότητα αλλά και τονικότητα. Μου εξήγησε ότι από τα αρχαία χρόνια οι άνθρωποι προσπαθούσαν να αναλύσουν και να κατανοήσουν την βαθύτερη έννοια της μουσικής. Πιο συγκεκριμένα μου μίλησε για τον Πυθαγόρα ο οποίος δεν ήταν μόνο σπουδαίος μαθηματικός αλλά ήταν και σημαντικός θεωρητικός της μουσικής, μιας και ήταν ο πρώτος άνθρωπος που είχε ξεκινήσει την καταγραφή των φυσικομαθηματικών σχέσεων που προκύπτουν μέσα από τη μουσική.
Ο Δημήτρης είναι ένας πιανίστας ρομαντικός αλλά και ορθολογιστής. Όταν μελετά έναν συνθέτη, δεν μελετά μόνο το έργο του αλλά και τη ζωή του, ενώ αισθάνεται ότι μέσα από τις παρτιτούρες δημιουργείται μια ατμοσφαιρική σύνδεση με τον εκάστοτε καλλιτέχνη. Για εκείνον πέρα από τη σκληρή μελέτη και τις ατελείωτες ώρες εξάσκησης η σύνδεση με τον συνθέτη και η κατανόηση της συναισθηματικής του κατάστασης όταν έγραφε το έργο είναι εξίσου σημαντικά. Όπως άλλωστε λέει και ο σπουδαίος Ουκρανός κλασικός πιανίστας Vladimir Horowitz το συναίσθημα, η τεχνική και ο ακαδημαϊσμός πρέπει να είναι σε πλήρη ισορροπία.
“Όλοι οι άνθρωποι οφείλουν να μεταφέρουν στις νεότερες γενιές τις τέχνες και τις επιστήμες γιατί αλλιώς δεν μπορεί να εξελιχθεί η κοινωνία μας”, άλλη μια φράση τού που ξεχώρισα. Ο Δημήτρης θεωρεί ότι στο σχολείο η μουσική θα έπρεπε να αποτελεί βασικό μάθημα για την διαμόρφωση της παιδείας ενός παιδιού, αφού πιστεύει ακράδαντα ότι οι τέχνες προάγουν τον πολιτισμό και κατά συνέπεια ο πολιτισμός προάγει πιο πολιτισμένους ανθρώπους. Κατά τη γνώμη του η μελέτη των κλασσικών συνθετών κρύβει μια αστείρευτη πηγή γνώσης και πολιτισμού, κάτι που μπορεί να οδηγήσει με βεβαιότητα στη δημιουργία καλύτερων και πιο πεπαιδευμένων ανθρώπων.
Επειδή όμως όπως έλεγαν οι πρόγονοι μας “Τα αγαθά κόποις κτώνται”, έπειτα από ατελείωτες ώρες μελέτης γεμάτες με υπομονή, επιμονή και θέληση ο Δημήτρης θα σημειώσει μια μεγάλη- σημαντική
επιτυχία το 2019 κατακτώντας το β’ βραβείο στον δέκατο διεθνή διαγωνισμό μουσικής, που διεξήχθη στο Βελιγράδι. Η διάκριση σε έναν διαγωνισμό διεθνούς επιπέδου αποτέλεσε για εκείνον μια επιβράβευση τόσο για την συνεχή του προσπάθεια όσο και για το προσωπικό στοίχημα που είχε βάλει με τον εαυτό του, ότι η μουσική θα είναι το μέσο που θα τον βοηθήσει να ανοίξει τα φτερά του για να πετάξει όσο πιο ψηλά μπορεί ώστε να πραγματοποιήσει τα όνειρα του. Αυτή τη στιγμή ο Δημήτρης πειραματίζεται στη σύνθεση. Πρόσφατα μελοποίησε το ποίημα: “Εννέα τετράστιχα για τον Διονύσιο Σολωμό” του Δημήτρη Αναγνωστή, ο όποιος είναι συγγραφέας και ψυχιάτρος. Για αυτό το νέο του επαγγελματικό εγχείρημα, ο ίδιος νιώθει μεγάλο ενθουσιασμό αλλά και τεράστια ευθύνη.
Με οδηγό τα λόγια του διάσημου Καναδού πιανίστα Glenn Herbert Gould, ο οποίος κάποτε είχε πει ότι σε έναν ιδανικό κόσμο η τέχνη θα ήταν περιττή γιατί πολύ απλά καλλιτέχνης θα ήταν το κοινό και τέχνη η ζωή του, ο Δημήτρης θεωρεί την μουσική ως το απόλυτο εργαλείο που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι άνθρωποι ώστε να οδηγήσουν τη ζωή τους σε μία ιδανική κατάσταση πνευματικού διαφωτισμού και βαθειάς πολιτισμικής αναγέννησης. Στόχος κάθε καλλιτέχνη πρέπει να είναι μόνο η μουσική, ώστε μέσα από αυτή να αναδύεται η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του, η οποία κατ’επέκταση θα μεταφέρει την καλύτερη εκδοχή της μουσικής και στους υπόλοιπους ανθρώπους.
Τα λόγια αυτού του καλλιτέχνη με άγγιξαν βαθειά και με έκαναν να σκεφτώ, να θέσω ερωτήματα κοιτάζοντας με στον καθρέφτη ενώ παράλληλα με βοήθησαν να αφουγκραστώ καλύτερα τον εσωτερικό-μουσικό μου εαυτό, τον οποίο τα τελευταία 2 χρόνια λόγω Πανδημίας είχα ξεχάσει και είχα παραμελήσει. Θα ήθελα να κλείσω αυτό το άρθρο με μια ακόμη σπουδαία φράση του μαγευτικού Δημήτρη Καραμανώλη η οποία πιστεύω θα σας βάλει και εσάς σε μία διαδικασία σκέψης και περισυλλογής: “Μπορεί να είμαι ένας πιανίστας μιας σχετικής αναγνωρισιμότητας αλλά είμαι κάτι πολύ πιο σπουδαίο, άνθρωπος”.
