Το τρέξιμο είναι τρόπος ζωής. Αυτή η φράση που ίσως θεωρείται μια φράση κλισέ είναι μια αλήθεια που θεωρώ ότι πρεσβεύει σχεδόν κάθε άνθρωπο που έχει ασχοληθεί με το τρέξιμο είτε σε επαγγελματικό είτε σε ερασιτεχνικό επίπεδο.
Ο Παναγιώτης Νούλας είναι ένας ερασιτέχνης δρομέας ο οποίος συνειδητοποίησε ότι βάζοντας το τρέξιμο στη ζωή του άρχισε να νιώθει πιο κοντά στον εαυτό του. Το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων όπως λέει ο ίδιος του δίνει τον χρόνο να συγκεντρωθεί στον εαυτό του και να νιώσει ευγνωμοσύνη που είναι υγιής και μπορεί να ασκείται.
Η πορεία του σαν ερασιτέχνης μαραθωνοδρόμος ξεκίνησε το 2015 με την συμμετοχή του στον Μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης. Στη συνέχεια αποφασίζει να τρέξει σε αρκετούς αγώνες μεγάλων αποστάσεων σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις όπως το Άμστερνταμ και το Βερολίνο. Μοναδική στιγμή για εκείνον αποτέλεσε φυσικά και η συμμετοχή του στον κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας το Νοέμβριο του ίδιου έτους.
Η σημαντικότερη στιγμή του Παναγιώτη όμως σαν ερασιτέχνης δρομέας έρχεται λίγο αργότερα με την συμμετοχή του στον μαραθώνιο του Cape Town στην Αφρική. Τρέχοντας στα βουνά της Νότιου Αφρικής νιώθει ότι το σώμα του “γίνεται ένα” με τη φύση, και κάπως έτσι συνειδητοποιεί ότι η ενασχόληση του με το trail running για εκείνον πλέον είναι μονόδρομος.
Ο Παναγιώτης μέσα από αυτή τη συνέντευξη πιστεύω ότι θα μας εμπνεύσει και θα μας αφυπνίσει… είναι απίστευτα σημαντικό εξάλλου σε μια εποχή που όλα κινούνται με τρελούς ρυθμούς να βρίσκουμε χρόνο για τον εαυτό μας και να μπορούμε μέσα από έναν υγιή τρόπο, όπως το τρέξιμο, να ηρεμούμε, να εκτονώνουμε το άγχος της καθημερινότητας και εν τέλει να φροντίζουμε την διαφύλαξη της σωματικής και ψυχικής μας υγείας.
Παναγιώτη ασχολείσαι επαγγελματικά με τον τουρισμό και τα ξενοδοχειακά, δεν είσαι γυμναστής είσαι ένας άνθρωπος που ξεκίνησες το τρέξιμο ερασιτεχνικά. Είσαι αυτό που αποκαλούμε ερασιτέχνης δρομέας εδώ και περίπου 6-7 χρόνια. Τι ήταν λοιπόν αυτό που σε ώθησε στο τρέξιμο;
Αυτό που με ώθησε στο τρέξιμο ήταν η επιθυμία μου για ενασχόληση με ένα σπορ διαφορετικό από την κλασική άσκηση με βάρη. Το θεωρώ ένα πολύ όμορφο και απλό άθλημα που μπορεί να το κάνει ο καθένας, οπουδήποτε και με ελάχιστο εξοπλισμό.
Πολλοί άνθρωποι που κάνουν μια τυπική μορφή άσκησης συνήθως γυμναστηριακή ξεκινούν το τρέξιμο και οδηγούνται σχετικά σε σύντομο διάστημα σε τραυματισμούς… Που πιστεύεις οφείλεται αυτό;
Το τι μπορεί να προκαλέσει κάποιο τραυματισμό είναι σίγουρα πολυπαραγοντικό:
1. Υπερπροπόνηση/καταπόνηση. Ιδιαίτερα στα πρώτα στάδια που κάποιος ξεκινά το τρέξιμο.
2. Προϋπάρχοντα θέματα με τα γόνατα/αρθρώσεις. Καλώς ή κακώς το τρέξιμο, ειδικά σε άσφαλτο, καταπονεί αρκετά.
3. Λάθος παπούτσι. Είναι πολύ σημαντικό να τρέχει κάποιος με το σωστό παπούτσι. Αυτό θα το επιλέξει έπειτα από ένα πελματογράφημα σε ειδικό κατάστημα.
4. Το να μην κάνει κάποιος ζέσταμα και διατάσεις.
Πόσο εύκολο είναι θεωρείς ένας άνθρωπος που δεν έχει σχέση με τον χώρο της άθλησης να ξεκινήσει το τρέξιμο; Χρειάζεται μια προετοιμασία; Συγκεκριμένη γυμναστική και διατροφή;
Αν και γενικά είναι ένα πολύ διαδεδομένο άθλημα, το πόσο εύκολο είναι να ξεκινήσει κάποιος εξαρτάται από τη γενική του φυσική κατάσταση, βάρος, ΔΜΣ, προηγούμενη ενασχόληση με αθλητισμό κτλ. Προφανώς διαφορετική προετοιμασία χρειάζεται κάποιος με φυσιολογικό βάρος (ΔΜΣ 18,5-24,9) από κάποιον υπέρβαρο ή παχύσαρκο (ΔΜΣ 25 – <50). Συνεπώς και η διατροφή αποτελεί πολύ σημαντικό παράγοντα για να ξεκινήσει κάποιος σωστά την ενασχόληση με το τρέξιμο και να καρπωθεί τα μέγιστα.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για τον μαραθώνιο που έτρεξες πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη το 2015… Στους περισσότερους φαντάζει ακατόρθωτο… Πώς ένα σώμα λοιπόν μπορεί να αντέξει να τρέξει τόσα πολλά χιλιόμετρα;
Το πολλά χλμ είναι σχετικό. Όπως ανέφερα προηγουμένως, αλλιώς φαντάζει ένας αγώνας απόστασης (οποιασδήποτε απόστασης) για έναν πενηντάρη που δεν είχε ασχοληθεί ποτέ στην ζωή του με τον αθλητισμό ή για κάποιον άνθρωπο που κατάφερε από σοβαρή παχυσαρκία να φτάσει σε ένας υγιές βάρος, και αλλιώς για κάποιον αθλητή ή άνθρωπο που έχει τον αθλητισμό ως τρόπο ζωής. Αντίστοιχα τα 21, 42, 60, 100 χλμ και πάει λέγοντας είναι κατορθώματα για αυτόν που τα τρέχει σε προσωπικό επίπεδο. Για άλλον είναι το κατόρθωμα του τερματισμού, για άλλον η επίδοση κτλ. Πάντως όπως και να έχει ο πρώτος αγώνας είναι σίγουρα μια έντονη εμπειρία. Το εισιτήριο ας πούμε στον κόσμο του τρεξίματος μεγάλων αποστάσεων. Μια προσωπική ισχυρή επιβεβαίωση ότι κάποιος ΜΠΟΡΕΙ να καταφέρει κάτι σημαντικό.
Το να τρέχεις λοιπόν πολλά χιλιόμετρα είναι θέμα ψυχολογίας και κινήτρου; Εσένα ποιο ήταν το κίνητρο που σε ώθησε να ξεκινήσεις την προετοιμασία σου για τον μαραθώνιο;
Σίγουρα είναι θέμα ψυχολογίας και κινήτρου. Παίζει ρόλο και το περιβάλλον. Εγώ άρχισα να ασχολούμαι σοβαρά βρισκόμενος στην Ολλανδία για τις σπουδές μου. Έχοντας πολλά πάρκα και πράσινο μέσα στην πόλη του Άμστερνταμ και βλέποντας και άλλο κόσμο να ασχολείται, άρχισα και εγώ να το κάνω πιο εντατικά. Μετά όλα είναι θέμα προπόνησης και προετοιμασίας. Τα πρώτα 10 χλμ και μετά τα 20 χλμ, σου μπαίνει στο μυαλό η ιδέα ότι μπορείς να τρέξεις και τα 42 χλμ του μαραθωνίου. Βλέποντας ότι μπορώ και μου αρέσει η αίσθηση, απέκτησα το κίνητρο για να προετοιμαστώ για τον πρώτο μου μαραθώνιο.
Και τώρα πάμε σε μια άλλη πολύ σημαντική στιγμή σου που ήταν ο μαραθώνιος της Αθήνας το 2015. Ποια συναισθήματα σε κατακλύζουν να ξέρεις ότι τρέχεις τον αρχαιότερο μαραθώνιο του κόσμου;
Αφού έτρεξα τον πρώτο μου στην Θεσσαλονίκη τον Απρίλιο του 2015 σχεδόν αμέσως μετά έκλεισα συμμετοχή για τον κλασικό μαραθώνιο της Αθήνας τον Νοέμβριο. Το είχα βάλει στόχο και αποφάσισα να προετοιμαστώ με πρόγραμμα από προπονητή. Στο μεσοδιάστημα έτρεξα και δύο ημιμαραθώνιους (Βερολίνο και Άμστερνταμ) για προετοιμασία. Επομένως μεγάλη προετοιμασία και ανυπομονησία για τον κλασικό μαραθώνιο. Ο οποίος και ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Κόσμος από παντού, τέλεια μέρα, οι δύσκολες ανηφόρες στο τέλος και φυσικά ο τερματισμός στο καλλιμάρμαρο με οικογένεια και φίλους. ΜΕΓΑΛΕΙΟ.
Δεν θα μπορούσα να παραβλέψω να σε ρωτήσω και για τον μαραθώνιο στο Cape Town… Μια άλλη ήπειρος άλλο κλίμα άλλη γεωγραφική δομή… Πώς θα περιέγραφες αυτή την εμπειρία σου με μια λέξη; Ποιον απόηχο άφησε στην δρομική σου πορεία να τρέχεις στα βουνά της Αφρικής;
Απλά ο πιο ωραίος μαραθώνιος της ζωής μου. Πριν ακόμα μου δώσουν τη visa, είχα ήδη κλείσει συμμετοχή εκεί. Φτάνοντας ξεκίνησα να προπονούμαι μόνος μου σε διαδρομές στο βουνό. Ήταν και ο πρώτος αγώνας βουνού, και όχι οποιουδήποτε βουνού, αλλά του Table Mountain. Η θέα της διαδρομής πάνω στο βουνό ήταν συγκλονιστική. Αυτός ο αγώνας ήταν η εισαγωγή μου στο trail running και έπειτα από το Cape Town, προσανατολίζομαι μόνο σε αγώνες βουνού.
Ποιο συναίσθημα αισθάνεσαι όταν τρέχεις στη φύση;
Αισθάνομαι πιο κοντά στον εαυτό μου.
Θεωρείς ότι το τρέξιμο λειτουργεί και λίγο ψυχοθεραπευτικά;
Φυσικά, 100%. Κάποιος βιοχημικός επιστήμονας θα το εξηγούσε απλά ως έκκριση ενδορφινών. Οι φυσικές ορμόνες της ευτυχίας. Πέρα από αυτό (το οποίο στηρίζω απόλυτα), πιστεύω λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά και μέσω του ρυθμού. Ο συγχρονισμός δηλαδή του σώματος και του μυαλού για να εκτελέσει την διαδικασία του τρεξίματος για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Αυτή η “κίνηση” είναι ίσως ότι πιο κοντινό υπάρχει στην φυσική έκφραση του ανθρώπινου είδους, του πρωτόγονου/αυθεντικού εαυτού.
Αν μπορούσες με 2-3 λέξεις να μου πεις τι “κέρδισες” βάζοντας το τρέξιμο στη ζωή σου… Ποιες θα ήταν αυτές;
1. Σωματική / Ψυχική υγεία
2. Ταξίδια / Εμπειρίες
3. Φίλους / Στιγμές
Ωραίο κ χρησιμο άρθρο!
Σ’ευχαριστώ πάρα πολύ Ντίνα μου για τα καλά σου λόγια!